Kanak-kanak yang dilahirkan dalam kemiskinan di Amerika Syarikat jauh lebih berkemungkinan kekal miskin apabila dewasa berbanding dengan kanak-kanak di negara maju lain. Mengapa perkara ini berlaku?
Kemiskinan yang berterusan di AS mencabar imej negara yang sering berbangga dengan mobiliti sosialnya. Kebanyakan kajian mengenai isu ini tertumpu kepada keadaan semasa zaman kanak-kanak, termasuk peranan bantuan kerajaan dalam menyokong perkembangan mereka. Walaupun kajian-kajian ini memberikan pandangan yang berguna, ia sering mengabaikan satu faktor utama mengapa kemiskinan di AS lebih berterusan berbanding negara lain—rakyat Amerika yang dilahirkan dalam kemiskinan menerima jauh lebih sedikit sokongan kerajaan semasa dewasa.
Dalam satu kajian baru yang diterbitkan dalam Nature Human Behaviour, saya dan rakan-rakan penyelidik (Gøsta Esping-Andersen, Rafael Pintro-Schmitt, dan Peter Fallesen) mengukur tahap berterusan kemiskinan dari zaman kanak-kanak ke dewasa di AS. Kami mendapati bahawa kanak-kanak miskin di AS mempunyai lebih daripada empat kali ganda kemungkinan menjadi miskin ketika dewasa berbanding di Denmark dan Jerman, serta lebih daripada dua kali ganda berbanding di United Kingdom dan Australia. Hasil kajian ini tetap konsisten walaupun menggunakan pelbagai ukuran kemiskinan.
Kami juga ingin memahami mengapa kemiskinan lebih berterusan di AS dengan menggunakan data pendapatan isi rumah yang lebih menyeluruh daripada kajian terdahulu. Kajian-kajian sebelumnya menunjukkan bahawa rangkaian sosial yang kuat, kejiranan berkualiti tinggi, dan akses kepada pendidikan tinggi membantu mobiliti sosial. Namun, faktor-faktor ini juga penting di negara lain yang mempunyai tahap mobiliti yang lebih tinggi. Perbezaan utama antara AS dan negara seperti UK, Australia, Jerman, dan Denmark adalah pelaburan awam yang kukuh untuk mengurangkan kesan jangka panjang kemiskinan terhadap orang dewasa yang lahir dalam keluarga kurang bernasib baik. Kami mengira bahawa jika AS mengamalkan sistem cukai dan bantuan sosial yang lebih dermawan seperti negara-negara setaranya, kitaran kemiskinan di Amerika boleh berkurangan lebih daripada satu pertiga.
Bayangkan seorang penduduk AS dan seorang penduduk Denmark yang kedua-duanya membesar dalam kemiskinan selama separuh zaman kanak-kanak mereka. Kajian kami mendapati bahawa kedua-dua individu ini akan mempunyai peluang lebih rendah untuk melanjutkan pendidikan tinggi atau bekerja sepenuh masa ketika dewasa berbanding mereka yang tidak mengalami kemiskinan semasa kecil. Tetapi rakyat Denmark lebih cenderung menerima manfaat pengangguran, bantuan kewangan bersasar, atau elaun kanak-kanak, yang menjadikan mereka jauh lebih kecil kemungkinan hidup dalam kemiskinan ketika dewasa. Kesan “insurans cukai dan bantuan sosial” ini—atau peranan kerajaan dalam mengurangkan kelemahan ekonomi yang berpunca daripada kemiskinan zaman kanak-kanak—lebih penting daripada faktor lain seperti tahap pendidikan ibu bapa atau status perkahwinan dalam menjelaskan kelemahan AS berbanding negara lain.
Kami juga terkejut dengan beberapa faktor yang tidak menjelaskan kedudukan luar biasa AS—terutamanya peranan diskriminasi kaum. Kami dan ramai penyelidik lain telah mendokumentasikan bagaimana diskriminasi sejarah dan berterusan mempengaruhi kadar kemiskinan yang berbeza antara kaum. Namun, diskriminasi kaum tidak menjelaskan mengapa kanak-kanak miskin di AS jauh lebih berkemungkinan kekal miskin ketika dewasa. Orang kulit hitam di AS jauh lebih cenderung mengalami kemiskinan zaman kanak-kanak berbanding orang kulit putih, tetapi dalam kalangan mereka yang membesar dalam kemiskinan, kadar kemiskinan dewasa adalah hampir sama antara kedua-dua kaum.
Kami juga mendapati bahawa, dalam soal keluar daripada kemiskinan zaman kanak-kanak, perbezaan antara AS dan negara lain jauh lebih besar daripada perbezaan antara bandar-bandar dalam AS sendiri. Kajian oleh ahli ekonomi Raj Chetty dan rakan-rakannya menunjukkan bahawa membesar di bandar yang mempunyai mobiliti ekonomi tinggi seperti San Jose, California, memberikan manfaat jangka panjang berbanding membesar di bandar mobiliti rendah seperti Charlotte, North Carolina. Namun, kajian kami mendedahkan bahawa walaupun di bandar paling dinamik dari segi ekonomi di AS, kemiskinan zaman kanak-kanak tetap lebih berterusan ke zaman dewasa berbanding di UK, Australia, Denmark, atau Jerman.
Mungkin kedengaran seperti kenyataan yang jelas bahawa kanak-kanak miskin di AS akan lebih mudah keluar daripada kemiskinan jika kerajaan memberikan mereka lebih banyak bantuan kewangan. Namun, rakyat Amerika masih cenderung melihat bantuan kerajaan sebagai tanda kelemahan ekonomi dan bukannya penyelesaian kepada kemiskinan. Banyak kajian akademik mengenai kekurangan antara generasi menggunakan penerimaan bantuan kebajikan sebagai petunjuk langsung kemiskinan. Sebaliknya, kajian kami menegaskan bahawa pemberian bantuan kerajaan yang direka dengan baik boleh secara langsung mengurangkan kadar kemiskinan. Bukti terbaru menunjukkan hal ini: pada tahun 2021, peluasan kredit cukai kanak-kanak menurunkan kadar kemiskinan AS ke tahap terendah yang pernah direkodkan dan menjadikan sistem kebajikan Amerika mampu mengurangkan kemiskinan pada kadar yang setanding dengan Norway. Tetapi selepas peluasan manfaat ini tamat pada tahun 2022, kadar kemiskinan dan kesusahan makanan meningkat semula. Berdasarkan bukti daripada negara berpendapatan tinggi lain, keputusan AS untuk kembali kepada sistem kebajikan yang lebih ketat dan bersasar kemungkinan besar tidak akan meningkatkan mobiliti sosial bagi golongan miskin.
Sesetengah pihak mungkin berhujah bahawa dasar kerajaan sepatutnya berfokus pada keupayaan individu untuk berdikari—iaitu memberikan mereka peluang untuk keluar daripada kemiskinan tanpa bergantung kepada bantuan kerajaan. Ini adalah perspektif yang boleh dipertahankan, tetapi ia bercanggah dengan hakikat bahawa semua negara berpendapatan tinggi menggunakan sistem cukai dan pemindahan kewangan dalam mengukur kemiskinan. Lebih daripada itu, ia seolah-olah mengimplikasikan bahawa lebih baik bagi kanak-kanak Amerika yang lahir miskin untuk kekal miskin ketika dewasa daripada menerima bantuan kerajaan yang membolehkan mereka keluar daripada kemiskinan.
Memutuskan kitaran kemiskinan bukan hanya tentang meningkatkan sokongan kepada penjagaan kanak-kanak atau menggalakkan pendidikan tinggi dalam kalangan remaja, tetapi juga memerlukan usaha langsung kerajaan untuk membantu golongan dewasa yang kurang bernasib baik memenuhi keperluan asas mereka. Keengganan AS untuk berbuat demikian adalah sebab utama mengapa kanak-kanak miskin di negara itu lebih cenderung kekal miskin apabila dewasa.
Artikel diatas telah diolah semula oleh artikel asal ditulis oleh Zach Parolin di The Atlantic.
